Słońce

Ludzkie życie jest wyprawą w której nic nie dzieje się szybko. Ludzkie życie odmierzają krople, które nie czynią deszczu, nie mniej kształtują one najtrwalsze skały. Gdyby tak spojrzeć na fakt tęsknoty to jest ona bólem. Mężczyzna musi przeżyć ból samotności, czyli otworzyć się na wymiar cierpienia.

"Potrafiłem być szczęśliwy będąc sam", to szalenie ważne. Bez doświadczenia przyjęcia samotności własnej, a także doświadczenia wartości mojego życia i dbałości o nie, nie można kochać drogiego człowieka. Sam dla siebie człowiek jest darem wynikającym z powierzenia mu samego siebie w posiadanie, to znaczy dysponowania aby zrozumieć kim jest?

Z tym, co poznaje i doświadczam czynię tą rzeczywistość, ingeruje w nią i stwarzam. Stwarzam relacje, stwarzam konkretny wymiar życia z pogodą serca, bądź brakiem radości. Każdy dzień to nowe uśmiechy, bądź nowe smutki. Nowe życie od snu do snu. Od oddechu do oddechu serca. Spotkania do spotkania, kłótni do kłótni, posiłku do posiłku, rozmowy do rozmowy. Milczenia, bądź snucia się. Jest czas, na nowo wstaje każdy kwiat, mimo, iż wczorajsze umarły, nowe budzone są przez słońce. Człowiek dostępuje radości z faktu nowego wschodu słońca mimo, iż sobie z tego nie zdaje sprawy. Nowy dzień jednak przychodzi! Zawsze! Z nadzieją.