Teraz !

Każdy dzień to wielka podróż ku czemuś, co określone, to mijanie czasami siebie.

Idę znów zdobyć jak gdyby siebie, siebie oddzyskać na nowo. Jednak bardziej ludzkie myśli wiodą, że kobiete się zdobywa i to prawda. Jednak wcześniej trzeba zdobyć trzewia tego kim się jest, kim ?

Bycie z sobą samym jest sztuką i pomyśleć, że kwiaty, niebo... kwiaty mają inaczej, że tylko człowiekowi przypisane jest to zdobywanie.

Zatem musi to być bardzo potrzebne

Nieustannie ...

To najpiękniejsza chwila móc powiedzieć, już jestem po tylu latach wreszcie sobą, w sobie.

Istnieje, bo:

- Przemijam

- Zmieniam się

- Jest we mnie życie

- Jest głębia

- Są chwile dawne z poza tego świata i przyszłe zapewnione przez odczytanie w umyśle

- Bo, świat mi mówi o tym, ptaki latają, ptaki tańczą

- Ktoś inny patrzy na mnie

- Drugi się zakocha, można kochać tylko życie, tylko to, co żyje i jest powołane do istnienia

- Istnieje, bo zmieniam bezpowrotnie świat

- Istnieje, bo cierpię, bo się smucę

- Bo jest w końcu we mnie kraina, której nie rozumiem

- Istnieje bo jestem tajemnicą

- Bo jestem radością

- Bo jestem określony, konkretny

- Bo zmieniam

- Bo się cieszę, też sobą, tym, że jestem, sam odkrywam, co to znaczy, że jestem i istnieje?

- Istnieje, bowiem poznaje, co to znaczy?

- Istnieje bo trwam, to jest trwanie, zachodzenie tego wszystkiego we mnie, co mówi: "musisz istnieć"

- Istnieje bowiem to nie musieć, a w przedziwny sposób i niezrozumiały sposób żyć w tajemnicy tego, że jestem, że mam stopy i oczy, dłonie i uszy, serce i duszę, ciało i rozum, wole, ja widzę dłonie - te moje, gdybym nie istniał nie mógłbym 1000 rzeczy, a jednak wszystko jest ...

Wspaniale jest żyć, być tu, Istnieć! ŻYĆ ...

10 maja 15:00, 2016 r.

Mówca Doskonały

"Mowa ciała w wystąpieniach"

V Edycja AEGEE Kraków

To była przyjemność!

Gdzie są te doliny o których śniłem?

Bez poznania tego, co jakie jest? Czym to jest? Skąd idzie i ku czemu? Bez tego lepiej nic nie czynić, nie iść, nie wzdrygać się, nie kręcić, nie płoszyć, nie krzyczeć, nie wzdychać, nie smucić się, nie żalić jedynie poznawać. Poznawać nim tym, co środkiem, co jest, powiem: "Tak, tam idę, ku temu wznoszę swoje dłonie, mój wzrok staje się podniosły, widzący góry, widzący chmury. Jak ptak wzbijam się i jestem tam gdzie mam stanąć i obok tego stanę, zatrzymam się i będę szedł wówczas gdy wcześniej wsłucham się w prawdę jawiącą się pośród puszczy zwanej światem"

Tu, jedynie tu trzeba mi abym był!

Spojrzenie

Świat jest taki jak ja sam pragne by się stawał, ciągle i nieustannie. Jednak jakże czymś szalonym jest to, że wybieram to każdego dnia jak gdyby na nowo, od nowa. Człowiek nie ma w sobie wybrania, które było by tak trwałe jak zabetonowany kawałek żelaza. Człowiek w subtelności serca wybiera każdego dnia, znów to samo, na nowo że dziś znów obudzi mnie uśmiech, to stanowi ludzką trwałość. Dziś znów zaczynam ufać i wierzyć, staje się nowy. To jak wstawaj Krzysztof bo znów budze Cie byś patrzył na piękno i o nim mówił. Czy żyjesz dla innego powodu? 

1000 zatem zdań i myśli jedno z nich to drogocenność spotkania dwóch osób. To jak tkanie wspólnego płutna. Życie spotyka się z życiem ku pewnej tajemnicy z poza nich i w nich.

I myśle też o smutku, nie jest on stanem końca, a jedynie głębi pytania skąd on jest i o czym mówi? To pytanie o Serce, gdzie ono jest i czym się karmi? Czy ja ide za głosem serca, czy ja napisałem w tym tygodniu 44 kartki, zapisałem je? Skoro to oddech duszy? Albo czy wyjąłem dwie farby niebieską i białą i wymalowałem błękitem dłonie kobiety? Albo czy wczoraj temu Panu powiedziałem inaczej Dzień dobry? Tak, jest taki Pan przedziwnie mówi mi "Dzień dobry" bowiem wreszcie go ujrzałem, wreszcie inaczej na niego popatrzyłem.

Będę, co pewien czas robił filmy w których będę mówił o Pięknie tego Świata. Bym i sam je widział jaśniej.

Zmienić oczy.

Czas jest czymś co pozwala by z ziarna stał się piękny kwiat. Gdyby czasu nie było bylibyśmy wszyscy zawieszeni w bezruchu fizycznym i umysłowym. Lata zmienności. Nigdy bym się nie spodziewał takiej zmienności, każdy z nas staje w obliczu wielkiej zmienności. Co się w Tobie stało i staje teraz? Jesteśmy tak już inni. To niezwykła dojrzałość słów, które kiedyś były nieistotne, często głupie, dziś słowa zmieniają, spotkania zmieniają. Spotkanie z Człowiekiem, ale i z samym sobą. Wszystko jest po coś, może i bardzo ktoś potrzebuje spotkania. Dziś wiem, jesteśmy dla kogoś po coś, co jest bardzo określone. Życie to konkret.

Dzień Kobiet!

Wszystkiego!, Co dobre, co piękne, co trwałe, co jaśniejące, co ciche i inne niż ciche, jednak mocne. Co splecione, co tkwiące w głębi i stamtąd wychodzące, idące - Jak ziarno będące. Piękno jest ciche, jest subtelne, delikatne, jednak grzmiące. Jak stopy kobiety dotykają ziemi wówczas zostawia ona ślady. Ślady mówiące jaka jest ona sama, Kobieta. Piękno to też pewna inność. 

Płatki

Bowiem czymże są słowa? Czymś bowiem ostrym, mają przekuć serce i dusze ludzką, dotrzeć głęboko. To horyzont patrzenia na siebie na nowo, od nowa, od początku. To jak obudzić się z długiego snu, to wstać po śnięciu. Śnimy o życiu, o nim marzymy. Największym i najwyższym marzeniem serca, odwiecznym kołataniem serca jest marzenie o miłości. Miłość to jednak więcej niż marzenie. Największa i najgłębsza ludzka senność nie przybliży do wyobrażenia tego jaka jest miłość. Miłość jest bowiem najśmielej rzeczywista.

Żyj!

Niby po dniu jest noc, a po nocy dzień i dzieje się tak dla mnie od kąd tu jestem. To jednak, każdy ten dzień inny od dnia i noc od nocy. Ja sam od siebie. Jeszcze chodzą po tej ziemi inni, 1000 ludzi i twarzy. 1000 światów, mieszkania wielości myśli i pragnień w każdej twarzy inaczej patrzącej, innym uchyłem i spojrzeniem. Spojrzenia jasne, mniej jasne, budzące się, śniące. Nagle ktoś się obudzi jak z długiego snu. Powiem wtedy: "Witaj w tym życiu, że żyjesz, dawno Cię nie było i dobrze, że wreszcie jesteś, czekałem tyle, ile masz lat? Już nie pytam o wiek, wiek liczy świat. My zaś bez lat, bez chwil liczenia. Jesteśmy, to jest wszystkim i żyjemy. Mieszka w Tobie życie, bo tętnisz nim na zewnątrz, jak śniegi zimą szczypią i srogość zimy mówi o życiu. Jak ktoś nie marznie wówczas, wtedy tylko, nie żyje"

Psalm 6

Psalm 5

Psalm 4

Psalm 3

Psalm 2

Zapraszam na Psalmy Dawidowe 150 

Postanowiłem każdego dnia przez okres Wielkiego Postu jako początek nagrać jeden psalm dziennie. Dostępne są tu i na moim prywatnym koncie na youtube.

Zapraszam do tego by wejrzeć w siebie.

Naczynie

Jak ludzkie wnętrze, ludzkie serce jest ułożone, gdy tak leży pełne zwiewności i śni niczym szczerozłota lilia wznosząc się od ziemi ku niebu wówczas świat zewnętrzy idzie w ślad za tym i zrównuje się z wnętrzem. To, co było niepoukładane zyskuje ułożenie i jest to delikatność tak lekka, tak następująca samoistnnie jak wyczekiwane krople deszczu, uderzane krople o skroń idącego człowieka. Jednak to tylko muskanie.

1.

Dlaczego ludzie żyją w ciągłym pędzie? Nie mają dla siebie czasu, a przez to czują się samotni? Wychodzi na to, że dobrowalonie rezygnują z czegoś za czym tak bardzo tesknią, czyli za drugim człowiekiem.

2.

Dlaczego nie można być w pełni szczęśliwym, że osiągając to, co wydawało się szczęściem, okazuje się, że to nie wystarcza i że zaczyna się szukać kolejengo celu?

Dziękuje za pytania.

Kolejny materiał niebawem.

Duch

Pozdrawiam O. Jezuitów!

W przestrzeni bowiem artystycznej chodzi, winno chodzić ciągle o jedno, o Ducha! Talent to za mało, to za mało. Bez Ducha niego nic nie jest tym czym winno być. Bo jakże po wyjściu nie widzieć żywiej i prawdziwiej? 

Zasłona

I myśle o tym pozostaniu w ciągłej niewiedzy, że mimo, iż wiedza jak gdyby przychodzi do człowieka, to jednak rozpostardy jest nad nim horyzont ogromu niewiedzy i tajemnicy, bezgranicznej głębi, że wiedzy się nie posiada i nie sposób ją posiąść. Czy kawałek drewna, który przemieniłem w piękny kwiat staje się jakimś posiadaniem we mnie, że jest mój? Czy stałem się aby jedynie, możliwym nośnikiem piękna, które jest, które stało się teraz tym kwiatem, że ani drewniany kwiat, ani sam kawałek drewna tak z prawdy nie jest mój.

Jakże jedynie, tajemnica jedynie, zasłona zostaje zdjęta.

Na dnie

Głębia ludzkiego serca jest niezmierzona, tak tajemnicza jak dźwięki nocą, szumiące liście, loty powietrznych stworzeń, ruchy tego, co poza obłokiem nieba i niewiedza chwili, która nadchodzi.

Wznieść

Bycie wolnym człowiekiem to stąpanie, kroczenie w Pięknie, to bycie żyjącym. To widzialność prawdy, to niewymowne bicie serca, to jednak na szczęście ciągłe bycie człowiekiem, który dostrzega w sobie samym ruch subtelnych zmian. Jednak wynoszenie się ponad ciągłość pewnej ziemskości świata ku temu, co nie stąd. To przyjmowanie wszystkiego, co się dzieje we mnie, bowiem wszystko jest dobre, bowiem wszystko jest możliwe, ku nieustannej przemianie. Człowiek to stworzenie w którym dokonują się nieustające przemiany sprawiające, że jest pełniej tym kim się ma stawać, kim być dla wszystkiego, co wokół istnieje. W szczególności dla drugiego człowieka. Do tego ma go doprowadzić wolność. Wolność bowiem jest łącznością z samą miłością i ku miłości prowadzi wolność.

 Projekt SeRcE

... nie tak łatwo by je ujrzeć w gęstwinie 1000 spraw, żeglugi 1000 mórz, 1000 tych różnych zdarzeń gubienia tego gdzie oczy, gdzie dłonie, gdzie myśli i jakie? Czy są, czy ich nie ma? Czy rozmyte w oddali zagubione? Gdzie nurt, gdzie chwiejność? Prostota milczenia mówiąca, kapiąca kroplami pustyni krzepnięcia życia tam gdzie go nie ma, lecz ono jest, ciągłe będące. I całość już dawno przeszyła me Serce. Zapraszam na Serce, do Serca tego gdzie czas nie istnieje, zastygłe liczenie, i tylko pozostał skowyt tego świata, bo on nie w sercu, bo serce w Sercu, nie zaś w Świecie bez serc i bez Serca, Tego jednego, z którego wzięło się każde inne, tak inne jedno mienne ...

Przyjdź!

Dłoń Boga

Zatem Piękno przyspiesza szybciej niż sądziłem niegdyś. Napisałem te słowa początkiem tego roku, czując to końcam 2015 r. I nie wątpiłem w te słowa, jednak teraz napiszę z radością, radością od wewnątrz. Napisze miałeś i masz racje! To słowa, które się wypełniają, tak się miało stać. I znów to słowo nie mogąc inaczej tego wyrazić: "Ach", Witaj Piękno Świata z Poza tego Świata ciągle skrywane, jednak spojrzałeś na mnie, złapałeś za ręke, którą mam. Dwie dłonie pokryte ciepłem, liniami łączenia komórek ciała.

Oczy Serca

Piękno jest jednak niewidziane oczyma, piękno widzimy sercem. Żeby zrozumieć ciało trzeba patrzeć inaczej, duszą i sercem.

Lecąc nad ziemią

Każdego dnia staje się jak gdyby inne piękno, nie to samo, inne. Trzeba się otwierać na coraz bardziej jaśniejące i będące innym pięknem piękno.

Trzeba wyjść poza iluzje świata by dostrzec samo piękno, które jest na tej ziemi i mieszka.

Artysta.

Jest 9 stycznia choć zeszłej nocy był 8 stycznia i cofam się tak w czasie każdego dnia o jeden dzień w tył i żyje w świecie równoległym. Jest w tym wszystkim jakaś nie moja statyczność.

Wskoczyłem tam kiedyś, czasami jestem tam. I ujawiło mi się brzmienie, znaczenie bycia artystą w tym świecie i nikt mi tego nie wypowiedział, nikt z żyjących tu.

Tak jest ze wszystkim, nic nie pochodzi stąd. Człowiek nie jest stąd, jedynie fizycznie, duchowo zaś podróżuje, bynajmniej ja wskoczyłem tam kiedyś, skąd ten skok? Nie wiem ...

Nosić

Bycie człowiekiem, to znaczy nosić w sobie życie, że ono się staje. Jest żyjące tętniące, pulsujące, że bije tak rytmicznie ku życiu ludzkie serce.

Gdy już wyrazić pewnych rzeczy nie mogę i gdy nie myśle by użyć wtedy poezji zostawiam, mówie krótkie: "ach!" Gdy już ludzkie serce poznaje cóż to za stan je ogarnia jedynie wydaje dźwięk na kształt westchnienia, bowiem znajduje się serce, jest przepełnione oddechem życia, jak ostatnia chwila przy której człowiek utracał oddech i nagle wraca do niego. To dusza oddycha przez serce.

Przyspieszenie czasu.

W dalszym ciągu i nieustannie piękno i dobro jest obecne. Jest i zawsze będzie go więcej niż zła. Mijam każdego dnia piękne Serca. Gdybym miał okulary, które mogłyby odkryć tak by natychmiast widzieć wyraźniej te jasności, każdego człowieka, zamykałbym oczy jak patrząc na słońce. Piękno przyspiesza jeszcze szybciej niż sądziłem niegdyś.