Dla człowieka jest czymś porządanym w jakiś sposób, to by rozmyślał nad sobą samym. Wręcz mógłby dopyszczać częściej swoją nieporadność, pewną niewiedze, głębiej idąc marność.
Czymś zdumiewającym jest to, iż w pewnej większej jasności umysłu, mądrości, człowiek dostrzega swoją małość, że ta oto mądrości ukazuje mu własne braki, i te promienie jasności, które nie są nim, przybliżają go ku dostrzeżeniu czym i jaka jest ta jego własna małość.
Zatem ta dana mądrość oświetla tak, by widzieć swoją własną małość, a mądrość po prostu jest i ona o tym poucza. Prawdziwie mądry i jasny to pokorny i skruszony. Tylko mądrość dozwala, by to ujrzeć i więcej, niezrozumiała przez człowieka łaska dana mu od Stwórcy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz