Ten niezrozumiały świat w pewien sposób jest dzielony na dwa. Jest to jakaś niezbadana rzeczywistość pozostawiania siebie. Zawszę idziemy, nigdy nie przestajemy pozostawiać kroków. Ciągle kroczymy, ciągle stąpamy. Ciągle jest chłód bądź jest ciepłota, jest wietrznie bądź wiatr niczego nie przekazuje, policzki są pełne żaru, są oklapłe, lecz ciągle zmienne. Stoję odwrócony, patrzę, coś próbuje, bądź pozostawiam wszystko. Powietrze jest tak naprawdę gęstsze niż woda, nie wylewa się i nie bryzga. Ciągła zmienność, możliwość ludzka istnieje.