Kim jesteś.
Odwieczne pytanie człowieka brzmi kim
jestem? Czy taki jaki bym chciał, bądź chciała być?
Ono wybrzmiewa z większą bądź mniejszą
siłą w każdym ludzkim serce. W kobiecym i męskim. Człowiek wpadł zaś w
struktury tego świata jak gdyby w drewnianą beczkę z wielkim wiekiem u góry,
lecz nie dostatecznie jest nim przykryty, by próbować się spod niego wydostać. U niektórych beczka jest pionowa, jej wieko leży odrzucone gdzieś z boku.
Innych zdaje się niemalże przykrywać, u jeszcze innych ta sama beczka leży
poziomo, że niemalże można z niej wyjść, podczas gdy się jednak leży, śpiąc i
śniąc w niej. I wreszcie beczka stoi odwrócona
wiekiem do dołu, na niej zaś jest coś położne, a człowiek stąpa po ziemi, beczkę
wykorzystuje do własnych celów.
Co jest wlane w to moje serce? Co
jest wlane? Bądź kto wlewa? I jak to czyni? Jestem. Człowiek potrzebuje ludzi,
bo oni tworzą ten sam świat w którym on jest. Słowa są wypowiadane przez
człowieka i one przenikają umysł i serce. Powstaje pewien obraz nas stworzony
oczyma ludzi, powstaje obraz stworzony własnymi oczyma do którego wpadają te
patrzenia innych. I to istnieje.
Istnieje jeszcze inny obraz zwany
prawdą. Jeśli człowiek odkryje w życiu prawdę to tak jak gdyby odnalazł
kryształ, diament coś niewyrażalnego wprost. Ta prawda dotyczy tego kim jestem? Kim jest drugi człowiek i do czego i po co jest świat? My na nim?
Nikt zaś w sposób dogłębny, w sposób
jedynie słuszny, nie jest wstanie mówić jaki jest każdy z nas z osobna. Szukamy
potwierdzenia w innych ludziach, w nazywaniu nas przez rzeczy formalne.
Napisano bowiem po szeregu lat, że jestem inteligentny. Nagle dostrzegłem w
sobie w ułamku sekundy niespożyty dotąd intelekt. Zrodziłem przez to latające
śmieci. To takie które zostają pozbawione środka i należy je wyrzucić. One same
to robią, to uczynił mój intelekt. Ktoś po wielu latach wręczył mi intelekt,
wręczył na piśmie i wykuł we mnie samym. To byli wielcy ludzie. Wielkim można
wierzyć.
Bzdura - nie uwierzyłem im, mam pewną
wątpliwość, co do każdego tworu który jest udziałem mojej osoby, mojej
wrażliwości. Gdzie szukać tego bym wiedział, że wreszcie posiadłem i mam,
trzymam tą wrażliwość, intelektualność? Przychodzi to w ciszy, pokoju
ludzkiego wnętrza. To zostaje poznane przez umysł, nasz rozsądek, to zostaje
wreszcie zauważone przez serce, czy też uwierzone zostaje przez serce, dla
niego. Bo poznaje się ciągle siebie bardziej ludzko. Ja sam, nie inny człowiek,
i wierze temu, już wiem. Wychodziłem i podnosiłem każdy z tych diamentów przez
samą ciekawość dla nich, ciekawość mnie wiodła i ta tajemnica dlaczego je
znalazłem. Świeciły zawsze i więcej dla mnie, niż dla innych. Wpierw ja
widziałem ich blaski, gdy je dostrzegałem coraz bardziej i inni dostrzegali,
coraz bardziej. Moje oczy nigdy nie będą i nie mogą być zastąpione przez innych
ludzi. Bowiem moje serce jest wewnątrz mnie, nie na zewnątrz i nie w kim innym.
To tajemnica, przez ciekawość najmilsza
z dróg prowadzi do pokoju, poznania dlaczego coś mnie tak poruszyło i chce
czynić to co jest poruszeniem. Jesteśmy ludźmi. Bardziej jesteś człowiekiem, a
to uwrażliwienie, to nazwanie, czy jestem pilotem śmigłowca? Czy kim innym?
wpada do całości wyrażenia tego kim i jaki jest człowiek. Nie jestem aktorem,
ani śpiewakiem, pisarzem, te rzeczy przynależą w pewien sposób do mnie,
tak jest, lecz z jaką miarą? Małością? Bądź wielkością? Nie wiem, lecz,
podoba mi się i przez wzgląd na miłe brzmienie powiem jestem człowiekiem pasji
życia. To jest możliwe. Wstałem tuż nad ranem.
i znowu napisałabym: "samo bycie człowiekiem to już coś" ;)
OdpowiedzUsuńbo tak właśnie jest
jeśli urodziłeś się po to, aby byc kosmonautą - będziesz nim
lekarzem - będziesz nim
artystą - będziesz nim
jeśli tylko pójdziesz za sobą samym i tym głosem, który Ci to "coś" podpowiada...
jeśli nie będziesz zbyt zadufany i leniwy...
jeśli zachowasz pokorę w sercu - taką pokorę która zmusza do pracy i nie pozwala uwierzyć, ze już więcej nic nie musisz z siebie dać...
nie ważne kim będziesz jeśli robisz to tylko dla poklasku
dla mnie warto być kimkolwiek, byle była w tym prawda, pasja, pragnienie, działanie, spełnienie, dobro
jeśli tylko papierki - i chwała - to wszystko wielkie nic
pustka
jeśli tylko czysta kalkulacja i wybór na podstawie wskaźnika rentowności, a nie pójście za głosem serca i wewnętrznego talentu - to wszystko nic
tak to widze
a i tak, gdzieś na początku jest człowiek
po prostu człowiek
tylko człowiek
aż człowiek
a wraz z nim wszystko, co mu dano "odgórnie" do zagospodarowania
czyli mówiąc tak, jak Ty byś to powiedział
a wraz z nim to, co dostał od Boga i czego mu zmarnować nie wolno
dobranoc
A.
Noo nic nie dopisze:),
OdpowiedzUsuńDzieki;).
Noc już nadeszła.