Naczynie

Jak ludzkie wnętrze, ludzkie serce jest ułożone, gdy tak leży pełne zwiewności i śni niczym szczerozłota lilia wznosząc się od ziemi ku niebu wówczas świat zewnętrzy idzie w ślad za tym i zrównuje się z wnętrzem. To, co było niepoukładane zyskuje ułożenie i jest to delikatność tak lekka, tak następująca samoistnnie jak wyczekiwane krople deszczu, uderzane krople o skroń idącego człowieka. Jednak to tylko muskanie.