Niebezpieczeństwo

Gdy człowiek mówi o swoich myślach, jakie są i gdzie idą, gdzie śnią, gdy mówi o swoim własnym uśnięciu to znów budzeniu się wówczas opowiada o podróży, która się w nim dzieje. O wnętrzu kołysania przez wszystko, co się dzieje z nim wśród tego, co go otacza.

To jest niebezpieczne.

Piękne i niebezpieczne dla niego. Żyjemy, doświadczamy tego świata, lecz wstrzymujemy oddech. Jak gdybym sam patrzył, a nie widział. Musi bowiem zaistnieć myśl gdy tak patrze na człowieka. Winien mi się jawić w określony sposób on, przez to co się w nim dzieje i staje.

A gdy nie widze? Bowiem mówi mi o rzeczach nie istniejących dla niego, usiłuje mnie przekonać, że dla niego istnieją.
To jednak kłamstwo.

Gdyby jednak mówił, zaczął mówić mi o tym wszystkim, mógłby się poczuć niebezpiecznie. Niebezpieczne jest bowiem mówienie komukolwiek o nas samych, nawet jest to niebezpieczne dla nas samych.

Jednak jesteś człowiekiem, Jesteś człowiekiem, zatem człowiekiem smutnym, przygnębionym, zdenerwowanym, płaczącym. Wreszcie radosnym i wesołym.

Bycie człowiekiem to bycie całością siebie. Bowiem człowiek to Wielka delikatność i wielka siła gdy dostrzeże się to czym i jakie jest to, co delikatne.

Do głębi idzie się nagimi stopami bez butów.